Pierwsza wzmianka o Sopocie pochodzi z 1283, kiedy to małą wioskę rybacką książę pomorski Mściwój II podarował cystersom oliwskim. Zakonnicy otrzymali ją w zamian za ziemie, które zajęli Krzyżacy. Właścicielem Sopotu byli przez prawie 500 lat, aż do czasu gdy dobra kościelne zostały odebrane po I rozbiorze Polski i Sopot znalazł się na obszarze zaboru pruskiego, przechodząc pod administrację Królestwa Prus.
Budowa letnich rezydencji
Od połowy XVI wieku bogaci patrycjusze gdańscy i dyplomaci obcych państw zaczęli budować w Sopocie swoje letnie rezydencje. Powstawały one głównie w okolicach dzisiejszego skrzyżowania ul. 1 Maja i Bohaterów Monte Cassino z al. Niepodległości. W tym czasie pojawiły się pierwsze próby organizowania specjalnych miejsc do kąpieli morskich, ale rozwój kąpieliska nastąpił trochę później.
Historia od 1733-1875 roku
Lata 1733-1734 tragicznie zapisały się w historii Sopotu. Miasto zostało doszczętnie spalone przez oblegające Gdańsk wojska rosyjskie. Rosjanie oblegający Gdańsk spalili nadmorskie osady, gdyż nie mogli schwytać Stanisława Leszczyńskiego, który wojował wtedy z Augustem III. W efekcie podpalenia sopockie dwory zostały opuszczone przez gdańskich patrycjuszy i nikt w nich nie mieszkał aż do połowy XVIII wieku. Wtedy większość z nich wykupili magnaci z rodu Przebendowskich. Przed XIX wiekiem mieli już 11 spośród 15 sopockich dworów, które zostały sprzedane gdańskiemu kupcowi Carlowi Christophowi Wegnerowi. To właśnie Wagner wybudował przy plaży budynek z wannami do ciepłych kąpieli. Nie spotkało się to jednak z gorącym przyjęciem mieszkańców i turystów. Pierwszy Zakład Kąpielowy z prawdziwego zdarzenia (łazienki) zbudował w 1823 roku chirurg major Jean Georg Haffner. Właśnie to wydarzenie uznaje się za symboliczną datę powstania sopockiego kurortu. Rok później postawił Dom Zdrojowy, następnie założył okoliczny park, istniejący do dziś. Wytyczył on także ścieżki spacerowe i zbudował pierwsze molo o długości 63m. Wówczas po tym okresie do Sopotu zaczęli przybywać pierwsi kuracjusze. Sopot został uznany kąpieliskiem. W połowie XIX wieku Sopot odwiedzało już 800 – 1,2 tys. osób rocznie. Jeszcze większą popularność miasto zyskało gdy w 1870 roku przez Sopot poprowadzona została linia kolejowa Gdańsk – Koszalin – Berlin. Liczba letników wzrosła wtedy gigantycznie sięgając na początku XX wieku 12,5 tys. rocznie.
Historia od 1875-1919 roku
W 1875 uruchomiono Browar Zameczek Górski (Bergschlösschen Brauerei Zoppot). Sopot rozwijał się, przybywało domów wczasowych, willi, przybywało coraz więcej kuracjuszy. 8 października 1901 Sopot otrzymał prawa miejskie, natomiast od 1902 posiada swój własny herb, zatwierdzony przez cesarza Wilhelma II. w 1903 zbudowano Zakład Balneologiczny, gdzie stosowano różne kąpiele w podgrzewanej wodzie morskiej, masaże, okłady borowinowe itp. Licznymi kuracjuszami w Sopocie byli Polacy. Sopot powoli stawał się bardzo modnym miejscem w Europie nazywano go Riwierą Północy. Powstały korty tenisowe, tor wyścigów konnych, wznoszono nowe kamienice i liczne wille. W 1909 rozpoczęła swoją działalność Opera Leśna. Przed I wojną światową Sopot był znanym europejskim kąpieliskiem, posiadającym bezpośrednie morskie połączenia z Europą.
Najdłuższe drewniane molo
Po traktacie wersalskim w 1919 Sopot wszedł w skład Wolnego Miasta Gdańsk. W 1920 założono kasyno gry, a w 1927 oddany do użytku został Grand Hotel. Drewniane molo przedłużono do obecnej długości 511,5 m. Od tej daty molo nie przechodziło większych zmian. Przeprowadzane były tylko konieczne remonty, aż do 2011 roku kiedy to dobudowano przystań jachtową mogącą pomieścić ponad 100 jednostek. Do dziś sopockie molo pozostaje najdłuższym drewnianym pomostem w Europie.
II wojna światowa
Wraz z rozpoczęciem II wojny światowej Sopot został włączony do III Rzeszy. Wyzwolony 23 marca 1945 roku został jednak znacznie zniszczony. W wyniku działań wojennych Armii Czerwonej nacierającej na uciekających Niemców oraz także celowych podpaleń, ok. 10 proc. nieruchomości zostało zniszczonych. W gruzach legł m.in. cały dolny odcinek ul. Bohaterów Monte Cassino. Miasto szybko się jednak podniosło. Od razu po wojnie powstała Filharmonia Bałtycka, Teatr Dramatyczny, Wyższa Szkoła Sztuk Pięknych czy Instytut Muzyczny. Rok po wojnie działała już linia tramwajowa łącząca miasto z Gdańskiem. Powstawały kolejne miejsca zrzeszające i pozwalające rozwijać się artystom, festiwale muzyczne i galerie. W 1961 miasto zyskało rozgłos, kiedy zorganizowano tu I Międzynarodowy Festiwal Piosenki.
Trochę ciekawostek
Dopiero w 1963 roku na popularnym „Monciaku” zakazano ruchu samochodów. 14 lat później miasto miało największą w dziejach liczbę stałych mieszkańców – aż 54,5 tys. Dziś Sopot cieszy się w Europie mianem uroczego uzdrowiska, ale ten tytuł uzyskał oficjalnie dopiero 1999 roku. 8 października 2001 miasto obchodziło uroczystości 100-lecia nadania Sopotowi praw miejskich.
Źródła: Wikipedia, trójmiasto.pl
